Pierre Littbarski over zijn WK-overwinning
In 1990 schreef ik geschiedenis met het Duitse nationale team
8 juli 1990: een dag die mijn leven voor altijd zou veranderen. Ik herinner me hoe wij, het Duitse nationale team, in het kloppende hart van Rome stonden, klaar om Argentinië te ontmoeten in de finale van het WK. Het was meer dan alleen een spel; het was het moment waar we ons hele leven naartoe hadden gewerkt.
De lucht knetterde van opwinding en de verwachtingen waren enorm. Al weken zijn wij bezig met de voorbereidingen voor deze dag. Ieder van ons wist dat er slechts negentig minuten tussen ons en de grootste overwinning uit onze carrière stonden.
De game zelf was voor mij een emotionele achtbaan. Het was een heel moeilijke wedstrijd voor ons omdat de Argentijnen het ons moeilijk maakten. Ze speelden erg verdedigend en hoewel wij de wedstrijd domineerden, konden we onze kansen om te scoren niet benutten. Maar toen, in de 85e minuut, kwam het keerpunt toen we een penalty kregen toegekend. Andreas Brehme zou schieten, maar dat duurde lang omdat de Argentijnen hem probeerden te irriteren. Ik ging opzij staan, mijn hart bonkte wild. Ik hield mijn adem in toen Andreas naar hem toe rende en de bal met bewonderenswaardige precisie in het net liet zinken. Een doelpunt dat iedereen in pure extase bracht. Het stadion was een zee van gejuich en vreugde en op dat moment wisten we dat de overwinning binnen handbereik was.
De laatste paar minuten waren de langste van mijn leven. Ieder van ons wierp zich met onze laatste krachten in de strijd; elk duel, elke run telde. En toen het laatste fluitsignaal – het was gelukt:
Duitsland werd in 1990 wereldkampioen! De emoties die ik op dat moment voelde, waren overweldigend. Vreugde, trots en ook een diepe dankbaarheid om deel uit te maken van dit ongelooflijke team. Deze dag in Rome zal nooit vergeten worden. Voor mij symboliseert het niet alleen de overwinning, maar ook toewijding, teamspirit en de niet aflatende wil om samen grootse dingen te bereiken.
Het uitstekende leiderschap van onze aanvoerder Lothar Matthäus, die ons keer op keer pushte, de kalmte van Bodo Illgner in doel, die ons meerdere keren redde en de tactische wijsheid van onze coach Franz Beckenbauer, die ons perfect voorbereidde op elke tegenstander - dit alles vormde ons tot één Eenheid die die dag onoverwinnelijk was.
De vieringen na de wedstrijd waren een golf van geluk en opluchting. We dansten, zongen en omhelsden elkaar, overweldigd door de gedachte dat we geschiedenis hadden geschreven. Deze triomf zal voor altijd een stralende ster zijn in mijn leven en in de annalen van het Duitse voetbal. We werden voor de derde keer wereldkampioen, een droom die werkelijkheid werd.